پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (شبهه سیتی): این که شما کریم باشید، دلیل نمی‌شود تا همگان از کرم شما بهره ببرند و این که شما معلم باشید، دلیل نمی‌شود تا همگان خودشان را تحت تعلیم شما قرار دهند؛ و اگر عده‌ای از این کَرَم و علم شما بهره نبردند، خدشه‌ای به با کرامت و معلم بودن شما وارد نمی‌گردد.
●- ای کاش، این روحیه، ایمان و باور در ما ایجاد شود و بر قلب ما وارد شود که وقتی با گناهان خود و دیگران مواجه می‌گردیم، عابدانه، عاجزانه و البته محبّانه و خالصانه، استغفار و توبه کنیم، نه این که در چنین شرایطی نیز دنبال یک بهانه‌ای بگردیم که به نوعی ارحم الراحمین را مقصر و محکوم نماییم. معمولاً آدمی به جای خدا، خودش را منزه از هر عیب و نقص می‌داند، لذا دیگران و حتی خداوند سبحان را مقصر قلمداد می‌نماید!
الف – خداوند سبحان، "ستار العیوب" هست، چنان که "ارحم الرّاحمین" و "غفار الذنوب" نیز هست؛ اما تضمین نداده که نسبت به همگان و آن هم در تمامی موارد گناه، "ستار و غفار" باشد.
خداوند متعال پوشش عام و خاص دارد، چنان که بخشش عام خاص دارد. یک بخش از این "ستاریت و غفاریت" همگان و حتی کفار را شامل می‌گردد؛ چنان که بسیاری از گناهان انسان را بدون آن که خودش متوجه باشد، یا استغفار و توبه‌ای نماید و یا حتی موحد باشد، می‌بخشد، چرا که اگر نبخشد، عقوبتش ابتدا در همین دنیا بر می‌گردد و دیگر حتی یک نفر هم روی زمین زنده نمی‌ماند:
«وَلَوْ یُؤَاخِذُ اللَّهُ النَّاسَ بِمَا کَسَبُوا مَا تَرَکَ عَلَى ظَهْرِهَا مِنْ دَابَّةٍ وَلَکِنْ یُؤَخِّرُهُمْ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى فَإِذَا جَاءَ أَجَلُهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ کَانَ بِعِبَادِهِ بَصِیرًا» (فاطر، 45)
ترجمه: اگر خداوند مردم را به سبب کارهایى که انجام داده‌اند مجازات کند، جنبنده‌اى را بر پشت زمین باقى نخواهد گذاشت! ولى (به لطفش) آنها را تا سرآمد معیّنى تأخیر مى‌اندازد (و مهلت اصلاح مى‌دهد) امّا هنگامى که اجل آنان فرا رسد، (خداوند هر کس را به مقتضاى عملش جزا مى‌دهد) او نسبت به بندگانش بیناست (و از اعمال و نیّات همه آگاه است)!
از این‌رو فرمود: بسیاری از گناهان را می‌بخشم، و مقدار کمی از آثار گناه، در همین دنیا به سوی شما باز می‌گردد تا بفهمید هر کاری نتیجه‌ای دارد، پس یقینامعادی هست:
«وَمَا أَصَابَکُمْ مِنْ مُصِیبَةٍ فَبِمَا کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ وَیَعْفُو عَنْ کَثِیرٍ» (الشوری، 40)
ترجمه: هر مصیبتى به شما رسد بخاطر اعمالى است که انجام دادید، و بسیارى را نیز عفو مى‌کند!
حضرت سیدالشهداء، امام حسین علیه السلام ، در دعای عرفه تصریح دارند که اگر ستاریت تو شامل من نمی‌گردید و گناهانم علنی می‌شد، چنان رسوا و منفور می‌شدم که حتی اهل خانواده و خویشانم مرا طرد یا حتی عقوبت می‌کردند:
«یَا مَنْ سَتَرَنِى مِنَ الْآباءِ وَالْأُمَّهاتِ أَنْ یَزْجُرُونِى، وَمِنَ الْعَشائِرِ وَالْإِخْوانِ أَنْ یُعَیِّرُونِى، وَمِنَ السَّلاطِینِ أَنْ یُعاقِبُونِى، وَلَوِ اطَّلَعُوا یَا مَوْلاىَ عَلَىٰ مَا اطَّلَعْتَ عَلَیْهِ مِنِّى إِذاً مَا أَنْظَرُونِى، وَلَرَفَضُونِى وَقَطَعُونِ»
ترجمه: ای آن‌که مرا از پدران و مادران پوشاند، از اینکه مرا از خود برانند و از خویشان و برادران، از اینکه مرا سرزنش کنند و از حاکمان (صاحبان سلطه) از اینکه مجازاتم نمایند، مولای من اگر اینان آگاه می‌شدند، بر آنچه تو بر آن از من می‌دانی، در این صورت مهلتم نمی‌دانند و مرا تنها می‌گذاردند و از من می‌بریدند.
ب – گناه (عصیان و معصیت خداوند سبحان)، یا به صورت مخفی انجام می‌پذیرد و یا علنی؛ لذا فرمود که از هر دو وجه آن اجتناب کنید «وَلَا تَقْرَبُوا الْفَوَاحِشَ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَمَا بَطَنَ - و به کارهاى زشت چه علنى آن و چه پوشیده[اش] نزدیک مشوید / الأنعام، 151».
پس اگر کسی خودش به صورت علنی، مرتکب گناه آشکار و علنی شد، دیگر ستاریت و پوشش، درباره‌ی این گناه برای او معنا و مصداقی ندارد! هم گناهش یک جرم علنی است و هم ارتکاب او به این جرم به صورت علنی صورت پذیرفته است.
از مسائل شخصی فاصله بگیریم و موضوع در سطح اجتماعی [رسوایی عمومی] مورد نظر قرار دهیم. فرض کنیم بگویند: «اگر خداوند ستار العیوب است، پس چرا برای جهانیان آشکار شد که امریکا جنایتکار است – و یا چرا همگان دیدند و فهمیدند که انگلیس خبیث و اسرائیل غاصب است»؟! - «چرا همگان متوجه می‌شوند که یک دولتی ناکارآمد و یا حتی خائن به ملت خویش است؟!» - «یا چرا علنی می‌شود که این عده از زنان و مردان مشخص، اهل فسق، فجور، فساد و فحشا هستند»؟!
گناهان شخصی نیز همین‌طور است، برخی مخفی صورت می‌پذیرند و برخی علنی. به عنوان مثال: غیبت، دروغ، افترا، نمّامی (سخن چینی)، فتنه، بردن آبروی دیگران و ...، کارهایی نیست که به صورت مخفی انجام پذیرد، بلکه حتماً مخاطب و یا مخاطبان دارد؛ پس گناهکار، خودش آنها را افشا و علنی می‌سازد.
ج – گاهی گناهکار، خودش "پرده‌دری" می‌کند! هر چه خداوند ستار، گناه او را می‌پوشاند و به او فرصت می‌دهد، او خودش با جهالت، جسارت و لجاجت تمام، پرده‌دری می‌کند و رفتارهایی از خود نشان می‌دهد و گناهانی مرتکب می‌شود که مصداق بارز "پرده‌دری" می‌باشد!
ببیند در دعای کمیل چه می‌خوانیم؟ اولین دعا در طلب مغفرت، گناهانی است که سبب "پرده‌دری" می‌گردد: «اللّٰهُمَّ اغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتِى تَهْتِکُ الْعِصَمَ - خدایا! بیامرز برای من آن گناهانی را که پرده حرمتم می‌درد» .
د – گاهی پوشاندن یک گناه و یا اساساً رسوا ننمودن یک گناهکار، ظلم به دیگران است. فرض کنید که گناه و گناهکاریِ یک سارق، کلاهبردار، اختلاس کننده، محتکر، راشی، مراشی، رانت‌خوار، زمین‌خوار، متجاوز، جنایتکار ... و از همه بدتر، یک منافق و گمراه کننده، پوشانده شود و آشکار نگردد؛ آیا سبب انحراف، گرفتاری و هلاکت همگان نمی‌گردند؟! اگر نفاق منافق علنی نگردد و چهره‌ی منافق آشکار نگردد، چگونه مقابله‌ی با او و نفاقش ممکن می‌گردد، در حالی که فرمود:
«یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ جَاهِدِ الْکُفَّارَ وَالْمُنَافِقِینَ وَاغْلُظْ عَلَیْهِمْ وَمَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمَصِیرُ» (التوبه، 73)
ترجمه: اى پیامبر! با کافران و منافقان جهاد کن، و بر آنها سخت بگیر! جایگاه‌شان جهنم است؛ و چه بد سرنوشتى دارند!
●●●- بنابراین، این که خداوند متعال "ارحم الرّاحمین" است و رحمت واسعه دارد، سبب نمی‌شود که تمام رحمتش از هر حیث، همگان را شامل گردد، لذا عده‌ای نزد او "ملعون = دور از رحمت" می‌شوند. این که خداوند متعال "مجیب = اجابت کننده است"، سبب نمی‌شود که هر دعایی را از همگان مستجاب نماید، چرا که هم عالم هستی، علیمانه و حکیمانه خلق شده و ربوبیت می‌شود، و هم نظام علیّت حاکم است، و هم خود انسان سبب "محبوس" شدن دعاهایش می‌گردد، چنان که در دعای کمیل، برای این دسته از گناهان آمرزش می‌طلبیم: «اللّٰهُمَّ اغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتِى تَحْبِسُ الدُّعَاءَ – بار الها! ببخش بر من گناهانی را که سبب حبس دعایم می‌شود»؛ و خلاصه این که خداوند سبحان، "ستار و غفار" هست، دلیل نمی‌شود که همیشه تمامی گناهکاران را در تمامی گناهانشان شامل گردد.
منبع: سایت ایکس شبهه
آدرس مطلب: http://www.x-shobhe.com/shobhe/10590.html
