شبهه سیتی

 - متأسفانه دشمنان اسلام از قرون گذشته [حتی در زمان حیات معصومین ع] سعی کردند شایعات و خرافاتی را وارد فرهنگ اسلام کنند که به طور کلی از آنها تحت عنوان «اسرائیلیات» یاد می‌شود که باورهایی چون تجسم خدا (در برخی مذاهب اهل سنت)،‌ جادو و جنبل و دعانویسی به آن سبک ... و بسیاری از باورهای دیگر که در بین مردم خودمان نیز بسیار شایع است، از همان دسته است. از جمله این اسرائیلیات، القای حسن و امتیاز «بی‌خبری» و بی اجر کردن «علم» است، که سبب پیدایش سؤال‌ها و شبهه‌های مشابه می‌گردد.

ب – چه کسی گفته است که حسن، امتیاز، ویژگی، صواب و ثواب به این است که انسان بدون اطلاع، متکی به جهل، اتفاقی و ... کاری کند، کار مهمی کرده و ثواب می‌برد؟! چه کسی گفته که اگر انسان بر اساس علم خود عمل کند، اجری ندارد؟! فرهنگ اسلام که کاملاً عکس این ادعا را تعلیم می‌دهد.

خداوند متعال اول به انسان علم داد و سپس بر اساس علم هدایت نمود و سپس به میزان علم و معرفت مسئولیت دارد و به میزان مسئولیت سؤال و جواب می‌نماید.

آیات مبارکه‌ای چون: « وَ عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْماءَ کُلَّها (البقره – 31)» - «عَلَّمَ الْقُرْآنَ (الرحمن - 2)» - « الَّذی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ (العلق - 4)» - «عَلَّمَ الْإِنْسانَ ما لَمْ یَعْلَمْ (العلق - 5) و ...، همه بیانگر نقش و اهمیت علم در هدایت و عمل انسان است و اساساً خداوند متعال انبیای کرامش را برای «تعلیم» و تزکیه ارسال نمود. چنان چه فرمود:

« لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنینَ إِذْ بَعَثَ فیهِمْ رَسُولاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ یَتْلُوا عَلَیْهِمْ آیاتِهِ وَ یُزَکِّیهِمْ وَ یُعَلِّمُهُمُ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَةَ وَ إِنْ کانُوا مِنْ قَبْلُ لَفی‏ ضَلالٍ مُبینٍ» (آل عمران – 164)

ترجمه: خدا بر اهل ایمان منت گذاشت که رسولى از خودشان در میان آنان بر انگیخت که بر آنها آیات خدا را تلاوت کند و نفوسشان را از هر نقص و آلایش پاک گرداند و به آنها احکام شریعت و حقایق حکمت بیاموزد هر چند قبلا گمراهى آنان آشکار بود.

ج – خداوند متعال هیچ کس را نیز بیش از علم و توانش مسئول و مکلف ننموده است. به عنوان مثال اگر کسی نداند که نوشیدنی موجود در یک لیوان به علت الکلی بودن یا مال غیر بودن و ... حرام است و آن را بنوشد که فعل حرامی مرتکب نشده و معصیتی بر او ثبت نخواهد شد.

« لا یُکَلِّفُ اللَّهُ نَفْساً إِلاَّ وُسْعَها لَها ما کَسَبَتْ وَ عَلَیْها مَا اکْتَسَبَت‏ ...» (البقره – 286)

ترجمه: خدا هیچ کس را تکلیف نکند مگر به قدر توانایى او، (و روز جزا) نیکى‏هاى هر شخصى به سود خود او و بدی‌هایش نیز به زیان خود او است.

د – پس هنر انسان عمل کردن به علمش است، رشد ما منوط بر این است که بدانیم، پس از دانستن باور کنیم و پس از باور به آن عمل کنیم. همه‌ی انحرافات ما [در هر موضوع و زمینه‌ای] نیز ناشی از جهل یا عمل نکردن به علم است.

این که می‌گویند: اگر حضرت علی (ع) می‌دانست، پس هنری نکرده است، مثل این است که به همه مؤمنین بگوییم: اگر می‌دانید که خدایی هست، حیات اخروی و سؤال و جواب و بهشت و جهنمی هست، پس هنری نکرده‌اید که خدا را عبادت می‌کنید و سعی دارید از معصیت و انحراف پرهیز کنید! یا به رزمنده بگوییم: اگر علم داشتی که در صورت رفتن روی مین، تو شهید می‌شوی تا راه برای دیگران باز شود، پس هنری نکرده‌ای! یا اگر علم دارید که در صورت ایمان، عمل صالح و وحدت شما «امریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند»، پس هنری نکرده‌اید که مقابله و ایستادگی می‌کنید.

پس دانستن، هنر است، بزرگی است، وجود است و عمل به علم نیز شجاعت، بصیرت، ایمان و تقوای بسیاری می‌خواهد. اگر حضرت علی (ع) می‌دانست که در آن شب کشته نمی‌شود، از ضربت خوردنش در شب 19 ماه مبارک نیز خبر داشت، اما چنان چه بر اساس علم – نه فقط علم به حادثه، بلکه علم به تکلیف و نتیجه – در لیلة المبیت جای پیامبر (ص) خوابید، در شب نوزدهم نیز به مسجد رفت. و بر اساس همین علم به هنگام عبادت غش می‌کرد و بر همین اساس در جنگ‌ها شرکت می‌یافت و در خوارج و صفین و ... نیز ناکثین، مارقین و قاسطین را از پای در می‌آورد.

منبع: سایت ایکس شبهه

آدرس مظلب: https://b2n.ir/802013